Until…now.
Fandom : Kuroko no Basket
Rate : PG-15 > NC
Pairing:
Akashi Seijurou x Kuroko Tetsuya(C) , Himuro Tatsuya x Kagami Taiga(C)
Genre : AU, Drama , NTR(เล็กน้อย?)
Note :
เรื่องนี้เป็นกึ่งๆ แนว NTR มีการสลับคู่ และน้องครก. ร้ายอยู่พอสมควร
มีการพูดถึงความสัมพันธ์ทางกายในเชิงชู้สาวแนวคู่นอน ใครไม่ชอบแนวนี้ก็ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
และที่สำคัญเป็นแนวฟิคสดที่มีการวางโคร่งไว้เพียงคร่าวๆ
คิดอะไรหรืออย่างแต่งอะไรจะเป็นตามใจฉันคนแต่งนะคะ ฮา
Author by Lina(ChaCHa)
Story by kyokikuma
-11.5-
เสื้อยืดตัวหลวมสวมทับด้วยคาร์ดิแกนสีน้ำเงินเข้ม
ท่อนล่างเป็นกระโปรงบานสีน้ำตาลอ่อนแบบวินเทจยาวคลุมเข่าพอดิบพอดี มือประคองถ้วยน้ำชาด้วยท่าทีนิ่งสงบ
แม้เบื้องหน้าคือชายหนุ่มร่างสูง เจ้าของนัยน์ตาคมกริบสีแดงเข้มทรงอำนาจก็ตามที
"ว่าธุระของคุณมาสิค่ะ อาคาชิคุง"
แค่เดินออกจากคอนโดของฮิมุโระถึงริมทางเท้า
ยังไม่ทันได้เรียกรถหรือคิดหาทางไปอื่นแท้ๆ
ตัวเธอก็ถูกจับรวบขึ้นมานั่งบนรถยนตร์คันหรูที่ขับเคลื่อนอย่างเงียบเชียบ
มีห้องโดยสารกว้างขวางนี้ซะแล้ว
ดวงตาสีฟ้าอ่อนมองสบกับนัยน์ตาคู่คมที่ทอดมองมาก
เธอยืนกรานอย่างหนักแน่นว่าจะไม่พูดคุยอะไรทั้งนั้นกับอีกฝ่าย
ถ้าตนยังตกอยู่ในสภาพเสียเปรียบเช่นนี้
อาคาชิผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน
และกล่าวสั่งสารถีที่นั่งเงียบมาตลอดให้หาร้านสักร้านที่พอมีพื้นที่ให้จอดรถได้
เขาจะลงไปจัดการธุระ แขนยาวๆ พาดไปกับเบาะหนังและเกือบแลเลยมาถึงเธอ
หากสายตาเยียบเย็นได้ขึงปรามไว้ก่อน ว่าอย่าได้แตะต้องถึงเนื้อถึงตัวอย่างเด็ดขาด
ในตอนนี้เองเธอจึงได้เห็น...
ชายหนุ่มยังคงอยู่ในชุดสูทเรียบกริบเช่นเดียวกับเมื่อคืน
หากแต่เนคไทได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยเรียบร้อยแล้ว กระดุมถูกปลดออกมาเพิ่มความสบาย
ที่ออกจะมาเกินไปด้วยซ้ำ เพราะมันหลุดลุ่ยมาเกินไปพอดีไปสักหน่อย
ส่งผลให้เธอต้องเบือนสายตาไปทางอื่นเพื่อลดความประดักประเดิดแทน
และเมื่อได้สถานที่ที่ไม่รโหฐาน
และพอจะเป็นส่วนตัวอย่างร้านอาหารโฮมเมดที่ห่างไกลตัวเองเช่นนี้
เธอจึงไม่รีรอที่จะตรงเข้าประเด็นอย่างรวดเร็ว
"ถ้าจะขอรับผิดชอบเพราะเด็กในท้องอาจจะเป็นลูกคุณล่ะก็... ไม่จำเป็นค่ะ
ฉันดูแลตัวเองได้"
"เธอจะหนี?"
หญิงสาวหัวเราะเบาๆ
โดยที่ดวงตานั้นไม่ได้มีรอยยิ้มหรือความรื่นรมย์ใดเลย
เป็นเสียงหัวเราะที่เยาะหยันทั้งตนเองและชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
“เปล่าค่ะ... ฉันไม่หนีหรือซ่อนอยู่แล้ว”
“ผมไม่ปล่อยคนของตัวเองไปง่ายๆ
หรอกนะ”
อาคาชิกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ไม่อาจคาดเดา
เยือกเย็นและเด็ดขาดเช่นปกติ
“แล้วคุณจะให้ฉันอยู่ฐานะอะไรเหรอคะ?
เมียเก็บ เมียน้อย
หรือเป็นสักอย่างที่คุณซุกไว้ที่ไหนสักที่ไม่สามารถออกหน้าออกตาได้”
“ถ้าต้องใช้ชีวิตหลบๆ
ซ่อนๆ แบบนั้น ฉันขอเลือกที่จะยืนด้วยตัวเอง
และเลี้ยงเด็กคนนี้ที่จะเกิดมาด้วยสองมือของฉันดีกว่าค่ะ”
คุโรโกะยกชาขึ้นจิบ
น้ำชาอุ่นร้อนเย็นชืดเสียแล้ว เช่นเดียวกับหัวใจที่เย็นเยียบของเธอเอง
“ถ้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว
ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ มีอีกหลายอย่างที่ฉันต้องไปทำ
เรื่องมหาวิทยาลัยแล้วก็หางานเพิ่ม”
“เรายังคุยกันไม่จบ”
“สำหรับฉันมันจบแล้วค่ะ
จบตั้งแต่วันที่ฉันรู้สึกตัวซะทีว่าสิ่งที่เป็นอยู่ไม่ได้ต่างอะไรกับคู่นอนที่สะดวกเรียกหาของคุณเลย”
ทุกคำที่เอ่ยออกไป
กรีดใจตัวเองทั้งนั้น แต่เธอต้องการย้ำให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ยืนอยู่ในฐานะอะไรของอีกฝ่ายทั้งนั้น
“ไม่คิดจะฟังเลยเหรอว่าทั้งหมดที่ผมทำมีเหตุผลอะไร?”
เสียงทุ้มต่ำมีเชิงตัดพ้อและออดอ้อนอยู่ในที
หญิงสาวจึงเลี่ยงการไม่สบกับดวงตาคู่นั้นให้ตัวเองหวั่นไหวอีก
เธอเจ็บกับความไม่รู้มามากและนานเกินกว่าจะอาศัยเพียงคำพูดไม่กี่ประโยคจะมาหักล้างได้
“ฉัน...
มีหลายคำถามค่ะ มากมายด้วยซ้ำที่อยากจะพูดกับคุณ
แต่ตอนนี้ไม่ว่าอะไรฉันก็ไม่อยากรู้อีกต่อไปแล้วค่ะ”
“ถึงผมจะบอกว่างานหมั้นหรืองานแต่งงานระหว่างผมกับคางามิ
ไทกะจะไม่มีวันเกิดขึ้นงั้นเหรอ?”
หญิงสาวหันมามองเขาในที่สุด
ในแววตาสีฟ้าอ่อนราวกับกระจกใส ไม่สะท้อนสิ่งใดทั้งนั้น
“ฉันเคยบอกคุณไปครั้งหนึ่ง
แต่จะให้ย้ำอีกครั้งก็ได้ค่ะ สำหรับฉันคางามิซังเป็นเพื่อนคนสำคัญ”
“ถ้าคุณทำให้เธอเจ็บ…. ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณค่ะ”
มือเรียวบางวางถ้วยชาที่ประคองถือไว้
และยันกายลุกขึ้นอย่างมั่นคง
คุโรโกะ
เท็ตสึยะเลือกจะเดินจากมา และทิ้งบทสนทนาที่คั่งค้างไว้เบื้องหลัง
ฝน
... ตกลงมาทีละน้อยอย่างเชื่อมช้า และค่อยๆ แรงขึ้นทุกขณะ
ร่างเล็กบางเดินเพียงลำพังโดยไม่กางร่ม
เม็ดฝนตกต้องลงมาบนเสื้อผ้าจนชื้นเปียก
บนถนนว่างเปล่าแทบปราศจากผู้คน มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สัญจรอยู่
และทุกคนล้วนถือร่มไว้ในมือ
คุโรโกะหลับตาลงอย่างช้าๆ
เงยหน้ารับสายฝนที่พร่างพรมลงมาไม่ขาดสาย
TBC.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น